Nie spodziewałam się tego, co przyniesie 2020 rok, kiedy rok temu odetchnęłam z ulgą: Uff, dobrze, że ten 2019 rok wreszcie się kończy, wyjątkowo się nie polubiliśmy.

A kto się spodziewał – słusznie westchniecie w odpowiedzi. Jak się dziś dobrze mieć? Spod stosu wielu mądrych książek, porad i przepisów wyłania się również ona, lekko już przykurzona – satyryczna myśl poety: „Wszystko mija, nawet najdłuższa żmija”. Choć ta obecna gadzina, nasza wspólna, jest wyjątkowo długa, zjadliwa i ciągnie się niemiłosiernie („pełzający lockdown”, brr…), to minie. Można się z nią szarpać, nadepnąć, niby przypadkiem. Można udać, że jest kapeluszem – choćby takim, jaki w wężu dorośli zobaczyli w „Małym Księciu”. Można, próbowałam. Można też przeczekać aż minie, zadbać o swoje wewnętrzne zasoby i odporność. Choćby tak – układając się w regenerującej ardva viparita karani. Za darmo, w domu, pod kocykiem.

Wskazówki:

– Przygotuj 1-2 koce, które złożone będą podpierały plecy dla zapewnienia przestrzeni w brzuchu i klatce piersiowej. Kość krzyżowa opada nieco w dół. Ułożenie ma być komfortowe dla Ciebie, więc dostosuj wysokość kocy i ich ułożenie do siebie. Tyły kolan oraz łydki przylegają na kanapy/krzesła, na golenie możesz położyć dodatkowe obciążenie, aby stopy mogły się rozluźnić- przykryj się kocem, opaskę na oczy możesz zastąpić apaszką, grubą skarpetą. Pozostań kilka minut (viparita karani jest pozycją odwróconą, nie praktykuj jej w czasie menstruacji).

– Mamka, ty to chyba jesteś tęczą – mówi mój trzylatek po dłuższej chwili uważnego wpatrywania się we mnie

– Naprawdę? A to dlaczego? – pytam zdziwiona, zerkając kątem oka na swój szary domowy outfit

– Bo masz takie tęczowe oczy: tutaj czarne, niebieskie, tutaj trochę zielone, białe i na dole czerwone – trochę jak tęcza, to chyba jesteś tęczą!

Uważność maluchy mają w sobie. Rozwija się traktowana z należytą jej powagą (tak, to dobre słowo!) i w towarzystwie czasu. Ten ostatni jest dla mnie szczególnie ważny – kiedy się spieszę, poganiam, nie mam chwili, uważność jak tęcza znika za szybko i niepostrzeżenie.

Po czym nastąpiła seria „a czemu…?” w kategorii budowa oka. A oczy mam szare, gdybyście się niepokoili ;).

„Gdy podczas wykonywania asany myślisz <Nigdy nie uda mi się tego zrobić> albo <Ale super utrzymuję równowagę>, wówczas twój balans w pozycji będzie umykał. Skupienie jedynie na utrzymywaniu równowagi, pozbawione oceniających siebie spostrzeżeń, otwiera drzwi do osiągnięcia pełniejszej równowagi”. cytat (w moim, wolnym tłumaczeniu) pochodzi z książki „The psychophysical lab” O. Nachtomy, E.Shifroni.

Jedną z pierwszych wymagających równowagi asan, którą wykonujemy rozpoczynając praktykę jogi jest pozycja drzewa – Vrksasana. Warto próbować utrzymać w niej równowagę, ale czasem, gdy jest to dla nas danego dnia nieosiągalne i czujemy, że chcemy się wesprzeć, dobrze skorzystać z pomocy i wariantów.

Poniższe możliwości prezentuje Tamar Kelly z Iyoga Project (@iyogaproject)

„Nauczyciel makrobiotyki Michio Kushi, który jako pierwszy omówił i przedstawił wzorce energetyczne ciała czytelnikowi Zachodu, podkreśla, że wpływająca przez stopy siła dośrodkowa jest obecna zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet, podobnie jak siła niebios, spływająca poprzez głowę i ciało (siła odśrodkowa) jest obecna u obu płci. Jedyna różnica polega na intensywności każdej z tych energii. Zwykle u kobiet jest najwięcej poruszającej się w górę energii ziemi czyli siły dośrodkowej. Dowiedziałam się, że Indianki z plemienia Nawaho noszą spódnice, gdyż jej kolisty kształt w stosunku do ziemi sprawia, że ciało ma większy dostęp do energii ziemi.(…) Energia dośrodkowa to siła uziemienia, która wpływa na wszystkich wokół nas, ponieważ kobiety są centrami naszych rodzin, przyjmując odpowiedzialność psychologiczną za dobro innych członków rodziny. Gdy życie kobiety ulega poprawie, najczęściej zyskuje na tym cała jej rodzina.”

Cytat pochodzi z książki „Ciało kobiety, mądrość kobiety” dr Christiane Northrup i z wielką przyjemnością się nim dzielę.